Στην καρδιά της πόλης μας, στο επιβλητικό δημαρχείο, διαδραματίστηκε μια κωμωδία παρεξηγήσεων και ματαιωμένων προσδοκιών.
Όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι, με την ελπίδα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, περίμεναν με κομμένη την ανάσα τον ετήσιο ανασχηματισμό. Ήταν η στιγμή που οι φιλοδοξίες έπαιρναν σάρκα και οστά, οι καρέκλες άλλαζαν χέρια και οι ισορροπίες της εξουσίας ανατρέπονταν.
Ο κύριος Α, με το βλέμμα του μονίμως καρφωμένο στην αντιδημαρχία οικονομικών, είχε ήδη αρχίσει να μελετά τον δημοτικό προϋπολογισμό, σχεδιάζοντας το πλάνο λιτότητας που θα έφερνε την πόλη σε τροχιά ανάπτυξης (ή τουλάχιστον αυτό πίστευε).
Η κυρία Β, από την άλλη, ονειρευόταν την αντιδημαρχία πολιτισμού, φανταζόμενη τον εαυτό της να εγκαινιάζει εκθέσεις τέχνης και να διοργανώνει φεστιβάλ που θα έκαναν την πόλη το νέο Μιλάνο.
Ο κύριος Γ, βετεράνος της τοπικής αυτοδιοίκησης, είχε βάλει στο μάτι την αντιδημαρχία τεχνικών έργων. Με την εμπειρία του στις κατασκευές και τις άπειρες ώρες που είχε περάσει σε εργοτάξια, ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να μεταμορφώσει την πόλη σε ένα σύγχρονο θαύμα αρχιτεκτονικής.
Η μεγάλη μέρα έφτασε. Η αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου ήταν γεμάτη με νευρικότητα και προσμονή. Ο δήμαρχος, με την χαρακτηριστική του σοβαρότητα, ανέβηκε στο βήμα.
Οι σύμβουλοι κάθισαν στις θέσεις τους, με τα χαμόγελα τους να τρέμουν ελαφρώς."Κυρίες και κύριοι," ξεκίνησε ο δήμαρχος, "ήρθε η ώρα για τον καθιερωμένο ανασχηματισμό. Μετά από ώρες σκέψης και περισυλλογής, κατέληξα στις εξής αποφάσεις..."
Μια παύση. Κάποιοι σύμβουλοι έσφιξαν τις γροθιές τους, άλλοι έκλεισαν τα μάτια, προσευχόμενοι για την πολυπόθυτη ανακοίνωση."...αποφάσισα να αντικαταστήσω τον αντιδήμαρχο Δόμησης και περιβάλλοντος(τι είναι αυτό;)."
Ένας συλλογικός αναστεναγμός ανακούφισης (και απογοήτευσης) ακούστηκε στην αίθουσα. Ο κύριος Δ, κοίταζε το πάτωμα με ένα βλέμμα σαν να είχε χάσει την τελευταία του ευκαιρία για δόξα.
Ο δήμαρχος συνέχισε, ανακοινώνοντας το όνομα του νέου αντιδημάρχου. Οι υπόλοιποι σύμβουλοι χαμογέλασαν κατσουφιασμένοι, νιώθοντας σαν να είχε μόλις κερδίσει το λαχείο.
"Και για όλες τις υπόλοιπες θέσεις," είπε ο δήμαρχος με μια λάμψη στο μάτι, "αποφάσισα να μην κάνω καμία αλλαγή. Συνεχίζουμε με την ίδια επιτυχημένη ομάδα!"
Η αίθουσα πάγωσε. Οι σύμβουλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με έκπληξη και απογοήτευση. Ο κύριος Α, που είχε ήδη αρχίσει να μοιράζει υποθετικές περικοπές δαπανών, έμεινε με το στυλό στο χέρι, κοιτάζοντας τον προϋπολογισμό σαν να ήταν εξωγήινο κείμενο.
Η κυρία Β, που είχε ετοιμάσει μια συγκινητική ομιλία για την ανάγκη για περισσότερο πολιτισμό στην πόλη, αναφώνησε: "Μα, είναι δυνατόν; Τόσα σχέδια, τόσες ιδέες...".
Ο κύριος Γ, οραματιστής των μεγάλων έργων, μουρμούρισε: "Και τα τούνελ που είχα σχεδιάσει; Και οι νέοι δρόμοι; Όλα πάνε στράφι...".
Μετά το τέλος της συνεδρίασης, οι αντιδράσεις ήταν επικές. Ο κύριος Α πήγε στο καφενείο του δημαρχείου και παρήγγειλε τριπλό εσπρέσο, προσπαθώντας να ξορκίσει την απογοήτευση με καφεΐνη.
Η κυρία Β, σε μια κίνηση δραματικής απόγνωσης, άρχισε να απαγγέλλει αρχαία ελληνική ποίηση σε όποιον βρισκόταν κοντά της.
Ο κύριος Γ πάλι, έβγαλε ένα τεράστιο χαρτί με τα σχέδια των τούνελ και προσπαθούσε να πείσει τους περαστικούς για την ανάγκη τους.
Στο τέλος της ημέρας, ένα πράγμα ήταν σίγουρο: ο δήμαρχος είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα άνευ προηγουμένου κλίμα κωμικής απογοήτευσης στο δημαρχείο.
Και οι σύμβουλοι; Αν μπορούσε κάποιος να ακούσει αυτά που λέγονταν μεταξύ τους, θα μπορούσε να γράψει ολόκληρη επιθεώρηση.
