«Ζακέτα να πάρεις!»

    Στον κόσμο ερχόμαστε ως βρέφη, μεγαλώνοντας περνάμε στην προσχολική, εφηβική και αργότερα στην ενήλικη ζωή. Το πέρασμα των χρόνων προσθέτει ρυτίδες αλλά και το σπουδαιότερο, εμπειρία. Αυτή ωριμάζει το μυαλό, τις σκέψεις, με στόχο να μπορεί ο άνθρωπος ν’ αντιμετωπίσει τις προκλήσεις στην καθημερινότητά του. 

    Δυστυχώς η πορεία μας είναι προκαθορισμένη, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τα γηρατειά. Ο ίδιος ο άνθρωπος ως ηλικιωμένος γνωρίζει ότι πλησιάζει το τέλος του περάσματος του πάνω στη γη. Οι ηλικιωμένοι νιώθουν την πίκρα, τη θλίψη, τη μοναξιά να τους κατακλύζει. Ιδιαίτερα όταν βλέπουν τους μεγαλύτερους να έχουν φύγει απ’ τη ζωή.

    Γνωρίζουμε ότι έχουν διαμορφώσει ένα δικό τους κόσμο. Το μυαλό τους κατακλύζεται με αναμνήσεις. Άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες. Δεν ελπίζουν στο μέλλον. Το μέλλον τους έχει μόνο το φόβο για το τέλος τους. Η χαρά που έχουν είναι παροδική και μόνο όταν μας μιλούν για όλα όσα έχουν περάσει, παινεύουν τον εαυτό τους, περιμένοντας από εμάς θετική ανταπόκριση.

    Οι περισσότεροι έχουν συναισθηματικά ευαίσθητο κόσμο. Σημαντικό γι’ αυτούς είναι να τους κοιτάμε με θαυμασμό και να τους ακούμε με προσοχή. Είναι αυτοί που μας μεταφέρουν τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις, ελπίζοντας να τα συντηρήσουμε να τα κρατήσουμε, να τα σεβαστούμε. Είμαστε αυτοί που οφείλουμε και πρέπει να διδαχθούμε από αυτούς. Αυτό που τους πιέζει ψυχολογικά και σωματικά είναι οι ασθένειες, τα χτυπήματα που δέχονται, με εχθρό τον πόνο.

    Βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση να προσπαθούμε να τους στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Πολλές φορές χωρίς καν να μπορούμε να κάνουμε κάτι και να παραμένουμε απλά θεατές. Καθήκον μας είναι να απαλύνουμε το δικό τους πόνο. Όσο αυτοί πλησιάζουν στο τέρμα της διαδρομής τους, τόσο εμείς οφείλουμε να σκεφτόμαστε την απώλειά τους και τη συμπόνια που πρέπει να τους δείξουμε.

    Λιγότερη στεναχώρια, αντιπαράθεση είναι αυτή που θα βοηθήσει. Ξέρουμε επίσης ότι οι ηλικιωμένοι κάποιες στιγμές μας κουράζουν, προσπαθούν και οι ίδιοι να κατανοήσουν την αλλαγή στη ζωή τους. Περνώντας τα χρόνια, αντιλαμβάνονται τους ρυθμούς της εποχής μας. Δεχόμαστε χαμογελαστοί τις συμβουλές τους, χωρίς αντιπαραθέσεις. Ας αντιληφθούμε ότι, η συμπεριφορά τους προέρχεται από την αγάπη τους για μας και όχι από αρνητικά συναισθήματα.

    Το "ζακέτα να πάρεις" αφήνει τη δική του ιστορία. Σεβασμός, στοργή, αγάπη, κατανόηση!  "Γιατί εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα έρθεις!" _ 

Ευαγγελία  Αλιβιζάτου

Συγγραφέας-Ποιήτρια-Αρθρογράφος