Θα επαναλάβω για μια ακόμη φορά το ίδιο πράγμα κι ας γίνεται κουραστικό. Εδώ δεν κουράζονται κάποιοι εδώ και χρόνια να λειτουργούν το ίδιο, θα κουραστω εγώ που το γράφω; 

Είναι μεγάλη απορία να συμμετέχει μια ομάδα στο πρωτάθλημα, να είναι πρώτη στην βαθμολογία, να είναι αήττητη, να έχει βάλει 82 γκολ και να έχει δεχτεί 3 κι όμως το γήπεδο κάθε Σάββατο να είναι άδειο.

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι της Αλεξάνδρειας δεν γουστάρουν να βλέπουν μπάλα. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Κι αυτό προφανώς δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Και παλιά που η ομάδα αγωνιζόταν στην Γ εθνική, πάλι ο κόσμος ήταν δύσπιστος.

Πάντα έβλεπε στην ομάδα να κρύβονται πίσω της διάφορα. Αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν.

Σήμερα που μιλάμε είπαμε πως έχουμε μια ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Που σε λίγο καιρό θα χρειαστεί να παίξει σε αγώνες μπαράζ με ομάδες από άλλους νομούς για να ανέβει στην Γ εθνική μετά από πολλά χρόνια.

Ομάδες οι οποίες λένε ότι είναι πολύ δυνατές, που σημαίνει ότι θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να επιτευχθεί ο στόχος.

Υπάρχει μία περιέργεια, για το αν θα αλλάξει συμπεριφορά το φίλαθλο κοινό της πόλης κι αν θα σταθεί κοντά στην προσπάθεια αυτή.

Καλό είναι, να ξεκινήσει από τώρα η διοίκηση να πείσει τον κόσμο να βρεθεί κοντά στους παίκτες, για να μην πάει στράφι όλο αυτό που ξεκίνησε το καλοκαίρι.

Να μην ξεχάσω βέβαια να αναφέρω και κάτι τελευταίο. Κάτι που έγινε στον προχθεσινό αγώνα με την Μελίκη. Όταν το σκορ ήταν ισόπαλο, παρά το γεγονός ότι οι παίκτες πίεζαν για να βάλουν γκολ και βρισκόταν συνέχεια στα αντίπαλα καρέ, ακούστηκε μια φωνή από την κερκίδα να λέει το γνωστό "Άντε παίξτε μπάλα ρε".

Μία πρόταση, που για όσους έχουν παίξει μπάλα, γνωρίζουν πως είναι αυτή που σε γ@m@ει την ψυχολογία την ώρα που παίζεις.

Αυτοί που δεν πηγαίνουν γήπεδο, δεν ξέρουν. Αυτοί που πηγαίνουν κι έχουν δει σε είκοσι ματς ογδόντα γκολ, είναι δυνατόν να μην είναι κοντά στους παίκτες και στην πρώτη ευκαιρία να βγάζουν κόμπλεξ;

Μην θυμηθούμε τα παλιά, που ο αείμνηστος Τσάρτας για να γλιτώσει από τέτοιους φιλάθλους, είχε κλειδώσει τις πόρτες σε ένα ματς και δεν άφησε να μπουν μέσα για να δουν τον αγώνα.

Η ομάδα, χρειάζεται στήριξη και από τον κόσμο και πρέπει να σηκωθεί από την καρέκλα και να πάει στο γήπεδο. Να μην παλέψουν μόνοι τους διοίκηση, προπονητές και παίκτες.